Deel IV: Doe er maar zes

Ik weet het. Het mocht even duren, maar ik kan jullie met een gerust hart vertellen dat de trimmer een goede aanschaf was. Makkelijk schoon te maken en de batterij gaat lang mee. Ideaal natuurlijk.

Er is nog geweldig nieuws dat er supermarkt is geopenend op slechts 500m van mijn slaapgebouw (обшежите) en het ligt ook nog eens (min of meer) op de route van en naar de sportschool. Dus tegenwoordig is 2 vliegen in één klap. Klinkt allemaal heel spannend maar waarschijnlijk zal je na dit Blog wel begrijpen dat er vrij weinig spannends is gebeurd… De meest interessante gebeurtenis vond plaats in een postkantoor. Juist ja, een postkantoor. Dadelijk meer daarover.

Afin, laat ik aller eerst even melden dat ik al meer boeken heb zitten lezen (van een computer scherm, van ingescande boeken, waar iemand al lekker met zijn markeerstift tekeer in is gegaan… Hartstikke vervelend.) dan in de voorgaande 8 maanden. En dat zijn dan van die teksten waarvan, als je dan een paragraaf gelezen hebt, geen flauw idee hebt wat je nu eigenlijk gelezen hebt… Vervolgens maak je hier dan een essay van, waar dan helemaal geen touw meer aan vast te knopen is, en de professor komt dan op de proppen met een ‘A’ (‘Wie A zegt…) en dus heb je het goed gedaan.

لَا إِلٰهَ إِلَّا الله مُحَمَّدٌ رَسُولُ الله

“Er is geen god (anders) dan Allah, en Mohammed doet zijn boodschappen” (Deze vertaling neemt natuurlijk een loopje met de interpretatie van ‘de boodschapper’). Echter deze vlag hing op 6 oktober op MGIMO. Waarom? Omdat de (voorstander van vrouwen emancipatie) Koning van Saudi Arabië langs kwam. Hij kwam, in moderne outfit (kuch) één of ander diploma ophalen (en even de diplomatieke relatie met Rusland versterken nu Iran wel erg veel zaken doet met Rusland). Allemaal heel interessant natuurlijk, maar ik moest zelf een presentatie geven en die moest voorbereid worden dus heb geen poging gedaan tot participatie. Er zijn wel vaker (Very Important People) hier op de campus, maar het verkrijgen van toegang tot een dergelijke speech (zoals naar Lavrov) is vrij lastig.

Tja, die presentatie was er 1 van de 3. Als volgt, dit semester (sept tot jan) moet iedereen (ongeveer) 3 presentaties geven. Verspreid over 4 maanden. Bij mij vielen die nu net allemaal in 2 weken wat er dus op neer kwam dat het een beetje drukjes was in mijn agenda (ik heb geen agenda gekocht gewoon zo’n boekje pienter, google maar als je niet weet wat dat is, en anders legt Jorn dat wel uit, haha). Maar al met al is dat nu achter de rug en kan er weer wat aandacht naar de Russische taal :P.


Het postkantoor. Dus. Afin. Nu zijn we dit semester druk bezig te analyseren waarom de Sovjet Unie ‘viel’ (‘Hij had te veel wodka gedronken!” Hahaha, ja grappig). Er wordt algemeen aangenomen dat het te maken had met allerlei factoren maar vooral dat het economisch niet zo goed ging. Perestrojka en dat alles. Maar, nu heeft er nieuw licht geschenen op deze kwestie. En ik had de zaklamp.

Ik wou een kaartje sturen, maar dan heb ik natuurlijk postzegels nodig (Марки) en die haal je niet zomaar overal, nee joh, daarvoor moet je naar het postkantoor (Почта). Dus ik naar het dichtstbijzijnde postkantoor, dat was natuurlijk weer een graf eind lopen, en zou daar wel eens even een postzegel kopen (en het liefst een leuk kaartje he, zo een met het Kremlin er op of Putin zonder shirt). Vanaf buiten zag het er aandoenlijk uit. Er waren 2 deuren (1 naar het postkantoor en de andere naar een verrot leegstaand apothekers pand) die duidelijk bedoeld waren om mensen buiten te houden. He, die zo lekker stroef opengaan en waarvan je op het begin niet weet of de deur nu opslot zit of dat je gewoon grievus hard moet duwen. Vooral ouderen mensen, die wat minder kracht hebben voor zware objecten, werden op deze manier ingenieus gefilterd. Veel beter dan in Nederland met al die elektronische deuren waar iedereen zo maar naar binnen kan. Geen wonder dat je overal in rijen staat en er zoveel mensen voor je staan te wachten. Hier in Rusland hebben ze daar te minste wat op gevonden.

Dus ik naar binnen, en sluit me aan in de rij. Er stonden nog 4 mensen te wachten voor 1 van de 4 loketjes, overigens waren de andere 3 dicht op dat moment. Een man vertelde me (vooral door met zijn hand gebaren te maken, mijn Russisch is nog wat beperkt zeg maar) dat ik een kaartje moest trekken (zo eentje als bij de bakker). ‘Y2’. Spreek uit ‘Oe dwa’. En ging weer terug in de rij staan.

Mooi man. Ik kijk eens een beetje rond en zie dat het allemaal heel goed is geregeld en dat er een strenge controle is op de werknemers. Van de 4 werknemers waren er 2 met een uitvoerende functie en de andere 2 hadden een functie van een meer controlerende aard. Zo voorkom je nog eens ongeregeldheden! Deze twee (oudere, gezette) vrouwen controleerde de (iets jongere, minder gezette) vrouwen die uitvoerend werk deden. Lees: loketje bezetten en pakketjes verdelen. In de hoek van de ruimte stond een loketje met een van treurige Russische naam erop en bevrouwt door een jonge dame met veel interesse voor haar telefoon en waar zo nu en dan een grote kauwgumballon uit d’r mond kwam.

Nou, de eerste klant was geholpen na 7 minuten en toen ging het loket dicht. Dus de eerste klant taait hem af en gaat naar buiten, en de beste man (van de handgebaren) en ik gaan naar het volgende loketje. Er stond nog een vrouw voor ons, maar die werd kwaad en liep toen ook maar naar buiten. Heel apart het was niet eens Maandag. Even later komt die zelfde loketmevrouw (van dat vorige loketje) op zo’n aftandse draaikruk zitten en opende haar spreek luikje… Toen ben ik maar begonnen met het liften van mijn linker wenkbrauw. Wat was hier het nut van? Niet kort daarna kwam er wederom strenge controle van collega die zwaar leunde op een lege boekenkast en keek hoe de loketmevrouw haar werk deed. Daar heb ik toen nog een ‘staarduel’ mee gehad, je weet wel zon eentje waar je elkaar in de ogen blijft kijken tot één iemand weg kijkt. Dat kunnen die Russen wel! Dus die zware, doorgewinterde vrouw ging ervandoor met de overwinning. Maar toen kwam er beweging! Mevrouw achter het loket grijpt haar microfoon en zegt: “B1”. Dus die beste man en ik kijken beide op onze kaartjes en constateren dat hij ‘Y1’ en ik ‘Y2’ heb. Ik liet de mijne maar gewoon zien (drukte hem tegen het glas), en hij sprak beleefd uit dat hij ook geen ‘B1’ had maar dat er verder niemand in de winkel was en dat ze vast naar respectievelijk ‘Y1’ en ‘Y2’ kon gaan. Ze fronst haar wenkbrauwen, grijpt weer naar de microfoon en zegt: ‘B1’ alstublieft. We legden het nog een keer uit. Ik zie die man nog een keer naar zijn voorhoofd grijpen en op zn uurwerk kijken… De loketmevrouw, die nog steeds gecontroleerd wordt, concludeert dat er inderdaad niemand met ‘B1’ is. Grijpt haar microfoon en zegt: ‘B2’…. ( en zo veel dus de Sovjet Unie)

Uiteindelijk heb ik 37 minuten ( ik ben gaan klokken na 2 minuten) van mijn leven daar, in dat postkantoor doorgebracht om 6 postzegels te krijgen. Dus, mocht je nu een kaartje ontvangen, weet dan dat verdomd veel moeite gekost heeft en dat het onder gecontroleerde omstandigheden is gebeurd.

Oh jah! Het is zaterdag begonnen met sneeuwen! Het blijft niet liggen, maar het sneeuwt.

En laat je niet kisten, ik loop lekker te zeiken over het postkantoor, maar vindt het nog steeds prachtig hier :P

До свидания