Deel V: Welcome01

Nou daar gaan we weer. Het is wat aan de korte kant. Het spijt me verschrikkelijk.

Laten we beginnen met fantastisch nieuws: De post werkt in Rusland. Het duurt uiteraard wat langer maar het komt aan. De post komt aan, niet ik natuurlijk. Een ieder die graag poederbrieven en brandbrieven verstuurt, geen probleem laat het me even weten.

Maar dat is niet alles natuurlijk, er is meer. M’n trimmer doet het nog steeds prima. Ik ben er zeer tevreden mee. Ik heb al overwogen een positieve review te schrijven. Dat zou dan een echte ode aan de trimmer worden.

Er is nog meer! Jawel, er hangt nu een grote kaart van Rusland in de kamer waar we uren naar kunnen kijken. Dat kan, het is niet verplicht. Hij hangt aan de muur natuurlijk. Of beter gezegd plakt aan de muur. Laat ik het even snel uitleggen. Het is een betonmuur, je weet wel zo’n eentje die ze een ‘draagmuur’ noemen. Kei hard natuurlijk, daar is geen speld tussen te krijgen. Nee, serieus daar was ook echt geen speld in te krijgen. Dus heb ik ‘m met van die goeie ouwe doorzichtige tape maar aan de muur geplakt. Dat was een heel proces.
Nu stond ik een beetje onhandig. Met een voet (linker) op het bureau dat andere zo half (rechter) tegen de muur, al vasthoudende aan een kastje (met links) en met een andere hand (rechter) een kaart vasthouden met van dat plakband (wat dan natuurlijk dubbelklapt, rot spul) terwijl het midden van de kaart op z’n plek werd gehouden door m’n onderkin. [Ik zie jullie al denken? ‘ Wat knap, hoe doet hij dat toch allemaal?’ Geen zorgen, ik doe wel eens Yoga.] Maar je kunt je voorstellen, dat de kaart niet in een keer goed hing en ik 2 rollen plakband misbruikt heb. Nee, niet dat gat van de rol, maar gewoon de plakband steeds verkeerd plakken. Dus op den duur hangt die kaart daar aan de muur. Eindelijk. Maar hij hangt scheef en schots. Dus ik trek ‘m zo voorzichtig van de muur af maar toen kwam het behang er mee vanaf… Tenminste de laatste laag zeg maar. Hier wordt gewoon steeds laag na laag behangen. Uiteindelijk is de kaart dan maar zo opgehangen dat daar zo weinig mogelijk van te zien is. Tactisch gecamoufleerd zeg maar, TRAP IV camo, staat. Maar er hangt dus een kaart van Rusland in de kamer nu. Zo, en dan nu hopen dat iemand ‘Scheef en schots’ gelezen heeft en zonder verder te lezen, cowmentaar gegeven heeft. Overigens zit er een w in commentaar.

Let op: er is nog meer!
Er is hier gratis WIFI over al waar je komt in Moskou! GRATIS! Maar het werkt niet echt goed. Sterker nog vaak als je het nodig hebt, werkt het niet… [Ja, ik weet het: ik werk ook niet, maar niemand heeft mij dan ook nodig :P.] Dus hebben m’n ‘Roommate’ (dat is Engels) en ik een Router en internet gekocht. Nou heel eerlijk, hij heeft het gekocht en ik heb dat natuurlijk volledig (mentaal) gesteund. De volgende maand zal wel voor mij zijn… Dat internet is net even wat makkelijker indien je 3 essays moet schrijven en je alle informatie van internet dient te halen. We hebben ook een toepasselijke naam bedacht voor onze wifi: The Sexiest Room. Uiteraard weet nu iedereen welke kamer dat is. Het wachtwoord is overigens: Welcome01, heel apart zijn we al een paar keer gehackt.*

Met de opleiding gaat het allemaal prima. Het tempo ligt hoog, er wordt veel gelezen, veel geschreven, veel gestudeerd, maar bovenal : Veel geleerd. En dat was de bedoeling. Volgend Semester doe ik er wat vakken extra bij, dat kan hier allemaal en het is vrijwel kosteloos. Dus we gaan het randje op zoeken, en daar dan net een beetje over. Een beetje zoals veel mensen op zaterdagavond doen zeg maar.

Ook leuk, vorig weekend ben ik met een vriendin meegegaan naar een theathershow. Aan de andere kant van de stad. Van haar nichtje. Voor kinderen. Onder de 7. Ging over allerlei dieren in een bos die allemaal een hoed wilden hebben. Er was ook een gans. Die heb ik keihard toezitten juichen, maar ik moest m'n mond houden van een vrouw die wel heel erg leek op de secretaresse van Monster & co. [Voor vragen over deze, verwijs ik jullie door naar Google.- monster & co - secretary]. De voorstelling was zeer amuserend. Iedereen vond het geweldig en die kids begrepen zelfs het meest basale sarkasme. Ik daar en tegen begreep er veel minder van. Maar ik moet zeggen ik heb me daar 'Kinderlijk' vermaakt. Niet van die krijsende kids natuurlijk, maar van het kunnen oefenen met Russisch. Stel je voor, ga ik nu naar het Bolshoi Theater, (Dat is nog al een dingetje hier) Dan snap ik daar natuurlijk geen ene moer van en klap ik met iedereen mee. Een beetje zoals op een dinsdag morgen bataljon's appel. Geen flauw idee hebbende waar het over ging. Maar die simpele liedjes, showtjes. Ja, die snapt Robbert wel. Er schijnt ook een theater te zijn waar vaak oorlogstukjes worden opgevoerd. Dat staat nu natuurlijk op het to-do lijstje van: Vinden.

Laat ik afsluiten met een punt.


*Nee grapje, we zijn niet gehackt.